Προσθέτοντας "ΜΗ" και "ΔΕΝ" (όλα άλλαζουν)

Ήρθες κι απόψε...
Ακάλεστος επισκέπτης στο μυαλό μου, μένεις εκεί για ώρες, μπερδεύεις παρόν με παρελθόν, κι όσο για το μέλλον, αβέβαιο πλέον.
Σου λέω "ΦΤΑΝΕΙ", μα είσαι ένας εγωιστής, που γέμισε το "πριν" και ήρθε ξανά για να γεμίσει το "τώρα" μου.
Σε λέω "ΦΥΓΕ", μα εσύ το χέρι μου απλώνεις και αποπλανείς τις αισθήσεις κάνοντας το κορμί μου να σου λέει "Έλα".
Σου λέω "ΠΟΝΑΩ", μα το φιλί σου επουλούνει τις πληγές που εσύ ο ίδιος δημιούργησες στο σώμα μου.
Σου λέω "ΣΕ ΜΙΣΩ" μα εσύ διαβάζεις στα χείλη μου "Σε θέλω".
Σου λέω "ΣΕ ΝΙΚΗΣΑ", μα μέσα μου ξέρω πως ήταν απλά μια παρτίδα κι όχι το τελικό αποτέλεσμα.
Σου λέω "ΜΙΛΑ", μα εσύ σωπάς, στα μάτια με κοιτάς δίνοντας μου λέξεις για αποκρυπτογράφηση.
Δε μπορώ άλλο να αντιστέκομαι...
Αφήνομαι για το υπόλοιπο της νύχτας...
Και πριν ξημερώσει προσθέτω σ' όλα ένα "ΜΗ" ή ένα "ΔΕΝ".

Δε φτάνει, μη φύγεις, δε πονάω πια,
δε σε μισώ άλλο, δε σε νίκησα, μη μιλάς! ΣΩΠΑ!

 

Εδώ ξανά...

Κι είμαι εδώ ξανά, στα ίδια μέρη, στα ίδια σοκάκια κι ενώ όλα μοιάζουν ίδια, κάτι έχει αλλάξει...
Είμαι εγώ που έχω αλλάξει ... και φταις εσύ γι' αυτό.
Κατάφερες να αλλάξεις τα συναισθήματα μου για σένα.
Ο έρωτας έγινε πόνος, αγανάκτηση, θυμός, απάθεια.
Βρίσκομαι εδώ από επιλογή, πονάω από επιλογή...
Όταν η καρδιά πονάει, δυναμώνει...
Μόνο τότε μπορεί και γιατρεύει τις πληγές της. Μα για να το κάνει πρέπει να φτάσει στο τέλος.
Γι' αυτό είμαι εδώ...
Για να φτάσω στο τέλος και θα με βοηθήσεις εσύ σ' αυτό δίχως να το ξέρεις. Είμαι εδώ για να σε δω από ψηλά και να συνειδητοποιήσω πόσο "μικρός" είσαι. Κι είσαι μικρός γιατί ποτέ σου δε κατάλαβες και δε στο ζητώ ούτε τώρα γιατί ξέρω πως δε μπορείς.
Γενναίοι είναι όσοι μπορούν να νιώθουν και ας πονάνε κι εσύ είσαι ένας δειλός...
Όμως αρκετά, κουράστηκα, έφτασε η ώρα να φύγω...
Δεν κοιτώ πίσω γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει, μόνο συντρίμμια και στάχτη.
Τώρα μόνο μπροστά, στο σήμερα και στο δικό μου αύριο!

(Εμπνευσμένο από την εμπειρία μιας φίλης μου,
κι αφιερωμένο σε εκείνη!)