Σήμερα, είναι από εκείνα τα βράδια που ξαπλώνω για να κοιμηθώ και το κορμί μου κουλουριάζεται, ασυναίσθητα, θέλοντας να δείξει πως περιμένει την αγκαλιά σου. Κοιτάζω το ρολόι και μετρώ τα λεπτά για να αποπλανήσω το μυαλό μου από τη θύμηση σου, μα κάθε χτύπος του και μια στιγμή μας, από την πιο μικρή ως την πιο μεγάλη. Καθώς οι στιγμές διαδέχονται η μία την άλλη, εγώ κουλουριάζομαι όλο και πιο πολύ γιατί πονάω. Αυτό που θέλω, τώρα είναι μια αγκαλιά γι΄αυτό σου δίνω χώρο, μα όσο περνάει ο καιρός μου παίρνεις όλο και περισσότερο. Δε θα σε συγχωρέσω και ξέρεις γιατί; Γιατί, στο 'χα πει. Στο 'χα πει πως στην αγκαλιά σου νιώθω ευάλωτη, αδύναμη να προστατέψω τον ίδιο μου τον εαυτό. Και τώρα που σε χρειάζομαι, εσύ δεν είσαι εδώ και εγώ ανίκανη να προστατέψω το μυαλό και το σώμα, ψάχνω διέξοδο για να ξεγλιστρήσω από εσένα. Όμως, σε κάθε προσπάθεια σε έχω αντιμέτωπο να μου θυμίζεις το χτες. Θυμάμαι, τα χέρια σου περιτρυγυρισμένα γύρω από τη μέση μου, την ώρα που τα βλέφαρά μου έκλειναν, λέγοντας σου έτσι μια όμορφη καληνύχτα. Θυμάμαι, επίσης, πως τα χέρια σου έμεναν εκεί, αμετάβλητα μέχρι τα χείλη μου να σε φιλήσουν και να σου πουν την πρώτη καλημέρα.
Και κάπου εκεί, χαμένη στις φωτογραφίες του μυαλού, ο ήχος των δεικτών με επαναφέρει για ακόμη μία φορά στην πραγματικότητα. Κοιτάζω το ρολόι και έχουν περάσει μόνο λίγα λεπτά. Κάθε φορά που κάνω αυτό το ταξίδι στο χτες, διαρκεί πιο λίγο. Φαίνεται πως θέλω να ξεχάσω, να μη θυμάμαι. Με άφησες μόνη, αδύναμη, μα θα βρω το κουράγιο να σηκωθώ και να προστατέψω τον εαυτό μου καλύτερα από πριν.
Είναι πλέον αργά κι εγώ κουρασμένη. Το κορμί μου αρχίζει, ασυναίσθητα όπως στην αρχή, να βρίσκει μία θέση που το προετοιμάζει να δεχτεί την καινούργια μέρα.
Προς το παρόν, όμως, θέλω απλά να κοιμηθώ. Καληνύχτα...!
Προς το παρόν, όμως, θέλω απλά να κοιμηθώ. Καληνύχτα...!
