Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Ο γλυκός μου ξένος άνθρωπος..

Κι είναι πάλι εκείνες οι στιγμές που το μυαλό μου θολώνει κι η αλήθεια δίνει τη θέση της στο ψέμα. Σε ένα ψέμα τόσο γλυκό, τόσο όμορφο μα συνάμα επικύνδυνο. Κι είνα επικύνδυνο γιατί αν αφεθώ θα με κυριεύσει... Μα δεν έχω επιλογή... Αφήνομαι σ' αυτό και στην αίσθηση που μου προσφέρει... Και ξαφνικά όλα μοιάζουν όπως πριν. Όλα σε θυμίζουν...
Κι σε θυμίζουν γιατί το έχω επιτρέψει εγώ στον εαυτό μου. Έχω υποτάξει τη λογική να κάνει ένα βήμα πίσω, μα ταυτόχρονα έχω επιτρέψει στο συναίσθημα να κάνει δύο βήματα μπροστά. Κι είναι αυτό που σου δίνει το δικαιώμα να βρίσκεσαι σε εκείνο το σημείο που ύστερα από λίγα λεπτά θα βρίσκομαι κι εγώ. Στο μετρό, στη δουλειά, στο λεοφωρείο... Πάντα είσαι εκεί και με κοιτάς μ' αυτό το υπέροχο βλέμα... Πόσο μου έχει λείψει αυτό το βλέμμα στην καθημερινότητα μου..
Δείχνεις να με περιμένεις, μα όταν φτάνω εσύ έχεις ήδη φύγει. Ένα ατελείωτο κηνυγητό, να τρέχω να φτάσω το άπιαστο, να τρέχω να φτάσω εσένα... Κι σου φωνάζω "Μείνει" μα δε μ' ακούς, κανένας δε μ' ακούει. Φωνάζω πιο δυνατά για να μ'ακούσεις, για να μ'ακούσει όλος ο κόσμος.. "Μείνε, αν μπορείς μείνε!" Σχεδόν σε φτάνω, σχεδόν σ'αγγίζω.. Σχεδόν..
Απλώνω το χέρι μου και ακουμπώ την πλάτη σου για να γυρίσεις να με δεις.. Μα όταν γυρνάς, μου μοιάζεις ξένος. Θυμίζεις εσύ... Μα δεν είσαι ή τουλάχιστον δεν είσαι το δικό μου ΄"εσύ". Κι σου ζητώ συγνώμη...
Συγνώμη που πίστεψα οτι θα ήσουν ο ίδιος όταν όλα γύρω μου αλλάζουν..