Κάποιοι λένε πως η ζωή έχει τους δικούς της κανόνες και πως εκείνοι ορίζουν τις γραμμές των ορίων σου. Αν υποθέσουμε πως αυτό ισχύει, πως μπορείς να τους ξέρεις; Μάλλον δε μπορείς ή καλύτερα δε θες. Κι έτσι κρύβεσαι, πίσω από τις εξαιρέσεις, κυνηγημένος από το σήμερα, το χθες και το αύριο. Μα έτσι δε ζεις, μένεις ένας απλός παρατηρητής. Ένας παρατηρητής που συλλέγει στιγμές, στιγμές ξένες που δεν έχουν ουσία.. Κι ύστερα τι; Ύστερα οι στιγμές αυτές γίνονται παραμύθια με πρωταγωνιστή εσένα όπου ονειρεύεσαι μια ζωή άλλη, μια ζωή όπου θα επιλέγεις εσύ τον τρόπο που θα ζεις. Μα αυτό δε το κάνεις ήδη, επιλέγοντας να μην έχεις κανόνες στη ζωή σου; Μπερδεύεσαι στο φαύλο κύκλο που ο ίδιος δημιούργησες. Ποια η πραγματικότητα και ποιο το όνειρο; Κι αν είναι μόνο ένα όνειρο που πρέπει να ξυπνήσεις; Τα όνειρα είναι για να δραπετεύουμε από τη ζωή που φτιάξαμε και για να μας δίνουν χρόνο να σκεφτούμε το ιδεατό. Ενώ η πραγματικότητα είναι για να μας θυμίζει ποιοι είμαστε και να μας δείχνει το τρόπο να πετύχουμε αυτό το ιδεατό. Ο τέλειος συνδυασμός δίνει και την τέλεια αρμονία, μια αρμονία γεμάτη μουσική και χρώμα. Μια μουσική που σε ωθεί να χορέψεις και ένα χρώμα που ζωγραφίζει έντονα τη μουντή κι ασπρόμαυρη καθημερινότητα. Αν καταφέρεις να χορέψεις μέσα στο ασπρόμαυρο περιβάλλον που σε περιτριγυρίζει, τότε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου