Η πραγματικότητα του ονείρου

Φίλα με, φίλα με κι άλλο, μη μιλάς ότι κι αν πεις είναι λίγο...Άσε με να ζήσω μια στιγμή μαζί σου, άσε με να σε γνωρίσω, άσε με να θυμηθώ το κορμί σου. Θεέ μου πόσο μου έχει λείψει... Να αποπλανώ το μυαλό σου, να παρασύρομαι στη δύνη των ψευδαισθήσεων. Γιατί αυτό δε ήσουν? Μια ψευδαίσθηση... Μα ταυτόχρονα μια πραγματικότητα του ονείρου... Ένα όνειρο, που με κάνει κάθε βράδυ να χαμογελώ, να σε συναντώ στο παγκάκι του έρωτα και σα μικρά παιδιά να περπατάμε στο πάρκο, να τρέχουμε πίσω από τα δέντρα και μας φωνάζουν, μα ποιος δίνει σημασία, ποιος νοιάζεται? Τώρα μόνο εμείς, καθισμένοι σ' αυτό το παγκάκι για ώρες, όσες ώρες διαρκεί κι ο ύπνος.

Κι ύστερα? Κι ύστερα ξυπνώ, πέφτω απ' τα αστέρια κι αγγίζω τη γη και περπατώ στα σοκάκια, περνώ μέσα στο πλήθος, κι ακούγεται ένας θόρυβος. Όλοι τους μιλάνε μα κανένας δε ακούει. Κι όμως από από κάπου ακούγεται μια μελωδία, είναι τα λόγια σου που μου μιλάνε, και το βλέμμα σου που με προσέχει και μου δείχνει το δρόμο, μα μέχρι να φτάσω θα είναι βράδυ. Μα θα 'ναι βράδυ κι όχι αργά... Θα είναι η πραγματικότητα του ονείρου...