Η φωτογραφία σου

     Ήρθες... Μετά από καιρό ήρθες, Κι άρχισες να μου μιλάς, μα δε σ' άκουγα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί μετά από καιρό η εικόνα σου έχει πλέον ξεθωριάσει... Κάποτε τα μάτια σου, μου θύμιζαν τον ωκεανό που ήθελα να βυθιστώ και το κορμί σου έμοιαζε με ένα χείμαρρο αισθήσεων. Μα τώρα πια, το μόνο που μπορώ να διακρίνω από αυτή την ξεθωριασμένη και γεμάτο σκόνη εικόνα είναι μια άψυχη φιγούρα που κάποτε μπορεί ήταν ζωγραφισμένη με έντονα χρώματα μα τώρα έχουν μείνει αποχρώσεις του μαύρου. Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία...

     Και τώρα ήρθες.. Για να της δώσεις χρώμα, μα όσο κι αν προσπαθείς θα είναι για μένα μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που βρήκε τη θέση της στο παρελθόν μου. Ίσως να κατέχει μία ιδιαίτερη θέση. Όχι ίσως, σίγουρα, γι' αυτό και τη θυμάμαι πιο συχνά, πιο έντονα. Μα για αυτό δεν υπάρχουν οι φωτογραφίες; Για να θυμόμαστε τις όμορφες στιγμές μας. Έτσι κι εγώ. Θυμάμαι το "Νότο" και βυθίζομαι στον ωκεανό, θυμάμαι το "Θα 'μαι κοντά σου" και ταξιδεύω στο παλιό εμείς, εκεί που ήσουν κοντά μου. Κι μαζί με αυτά θυμάμαι τον πόνο, το κλάμα και επιστρέφω στο τώρα. 

     Κι τώρα ήρθες. Μα είσαι πια ένα περαστικός. Ήρθες για λίγο και θα φύγεις. Γιατί είναι καιρός να σταματήσω να ξεφυλλίζω το άλμπουμ με τις φωτογραφίες και να περνάει η ώρα, η μέρα, ο χρόνος με μένα αδρανή κοιτάζοντας το παρελθόν. Είναι καιρός να δημιουργήσω ένα νέο άλμπουμ και να τραβήξω νέες φωτογραφίες.