Χαράζοντας το μέλλον...

Απόψε βρέχει, και ο ήχος της βροχής είναι τόσο έντονος, ζωντανός που με παρακινεί να βγω και να χορέψω. Αυτό είναι το τραγούδι μου, όπου συνθέτης είναι τ' αστέρια και μαέστρος το φεγγάρι.
Βρέχει, κι οι στάλες ακολουθούν το ρυθμό μου, ένα ρυθμό ακανόνιστο όπως η ζωή μου και ανεξέλεγκτο όπως τα όνειρά μου.
Ο χρόνος κυλάει όπως κυλάει το ρυάκι που σχηματίστηκε σε μια γωνιά του δρόμου. Κι όπως κυλάει παρασέρνει μνήμες, μνήμες μπερδεμένες που τώρα έχουν γίνει ένα. Άθελα μου τις μετρώ μα κάθε φορά προσθέτω επιπλέον μία κι έτσι χάνω το μέτρημα. Ζαλίζομαι, μα μέσα μου κάτι επιμένει να χορεύει και έτσι συνεχίζω. Τα χέρια μου μπλεγμένα σχηματίζουν μια αγκαλιά, μια αγκαλιά που είναι ικανή να με ζεστάνει. Συνεχίζω κάνοντας κύκλους γύρω από τον εαυτό μου τραγουδώντας το αγαπημένο μου κομμάτι. Σήμερα ο πρωταγωνιστής των σκέψεων μου, είμαι εγώ, μόνο εγώ. Απόψε χαράζω το μέλλον μέσα από τα όνειρα μου, απόψε σχηματίζω κάτι όμορφο.
Κι ο χρόνος κυλάει και εγώ χορεύοντας διασχίζω δρόμους. Αναρωτιέμαι τι κι αν η καρδιά έκανε κάποτε μια λάθος κίνηση, τι κι αν το στόμα είπε κάποιες λάθος φράσεις; Δεν υπάρχει επιστροφή, κανένας δρόμος δεν οδηγεί πίσω.

Η βροχή σταμάτησε και εγώ μένω ακίνητη, αμετάβλητη στη θέση μου. Αρχίζει να χαράζει... Νιώθω τον ήλιο όλο δικό μου, να με ζεσταίνει με τις ηλιαχτίδες του και με φωτίζει με τη λάμψη του.
Αυτή η καινούργια μέρα είναι δική μου. 

Σήμερα δε θα θυμηθώ. 

Σήμερα θα ζήσω!!!

Μια αλλιώτικη καληνύχτα...!!

Σήμερα, είναι από εκείνα τα βράδια που ξαπλώνω για να κοιμηθώ και το κορμί μου κουλουριάζεται, ασυναίσθητα, θέλοντας να δείξει πως περιμένει την αγκαλιά σου. Κοιτάζω το ρολόι και μετρώ τα λεπτά για να αποπλανήσω το μυαλό μου από τη θύμηση σου, μα κάθε χτύπος του και μια στιγμή μας, από την πιο μικρή ως την πιο μεγάλη. Καθώς οι στιγμές διαδέχονται η μία την άλλη, εγώ κουλουριάζομαι όλο και πιο πολύ γιατί πονάω. Αυτό που θέλω, τώρα είναι μια αγκαλιά γι΄αυτό σου δίνω χώρο, μα όσο περνάει ο καιρός μου παίρνεις όλο και περισσότερο. Δε θα σε συγχωρέσω και ξέρεις γιατί; Γιατί, στο 'χα πει. Στο 'χα πει πως στην αγκαλιά σου νιώθω ευάλωτη, αδύναμη να προστατέψω τον ίδιο μου τον εαυτό. Και τώρα που σε χρειάζομαι, εσύ δεν είσαι εδώ και εγώ ανίκανη να προστατέψω το μυαλό και το σώμα, ψάχνω διέξοδο για να ξεγλιστρήσω από εσένα. Όμως, σε κάθε προσπάθεια σε έχω αντιμέτωπο να μου θυμίζεις το χτες. Θυμάμαι, τα χέρια σου περιτρυγυρισμένα γύρω από τη μέση μου, την ώρα που τα βλέφαρά μου έκλειναν, λέγοντας σου έτσι μια όμορφη καληνύχτα. Θυμάμαι, επίσης, πως τα χέρια σου έμεναν εκεί, αμετάβλητα μέχρι τα χείλη μου να σε φιλήσουν και να σου πουν την πρώτη καλημέρα.

Και κάπου εκεί, χαμένη στις φωτογραφίες του μυαλού, ο ήχος των δεικτών με επαναφέρει για ακόμη μία φορά στην πραγματικότητα. Κοιτάζω το ρολόι και έχουν περάσει μόνο λίγα λεπτά. Κάθε φορά που κάνω αυτό το ταξίδι στο χτες, διαρκεί πιο λίγο. Φαίνεται πως θέλω να ξεχάσω, να μη θυμάμαι. Με άφησες μόνη, αδύναμη, μα θα βρω το κουράγιο να σηκωθώ και να προστατέψω τον εαυτό μου καλύτερα από πριν.

Είναι πλέον αργά κι εγώ κουρασμένη. Το κορμί μου αρχίζει, ασυναίσθητα όπως στην αρχή, να βρίσκει μία θέση που το προετοιμάζει να δεχτεί την καινούργια μέρα.
Προς το παρόν, όμως, θέλω απλά να κοιμηθώ. Καληνύχτα...!

Μείνε το βράδυ και φεύγεις τη μέρα...!

Μείνε, αν μπορείς μείνε..
Μείνε, τουλάχιστον μέσα στα όνειρα μου για να αποκοιμηθώ μέχρι το ξημέρωμα.
Μέχρι η ανατολή κι ο ήλιος να διεισδύσουν από τη χαραμάδα ενός παραθύρου και μου αποδείξουν πως όλα είναι μια ψευδαίσθηση...
Μείνε αν μπορείς να μείνεις,
Μείνε τουλάχιστον στη σκέψη μου, στην πρώτη καλημέρα μου.

Μη φύγεις, αν μπορείς μη φύγεις...
Εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους.
Είσαι από αυτούς που προσπαθούν σε δύσκολους καιρούς να αποδείξουν πως υπάρχουν πρίγκιπες.
Μη φύγεις τώρα που μου 'μαθες πως το να είσαι ευάλωτη σε κάποιον μπορεί να είναι ότι πιο όμορφο αφού το κορμί σου πλάθεται με το δικό του.
Μη φύγεις τώρα που μου έδειξες πως να πιάνω τα αστέρια μέσα από το χέρι σου...

Έλα, αν μπορείς έλα.
Σε χρειάζομαι τώρα και φεύγεις μετά...
Σε χρειάζομαι, τώρα που ο καθρέπτης συνήθισε να αντικατοπτρίζει κάθε φορά που το κοιτώ δύο είδωλα.
Έλα, τώρα που οι παραισθήσεις μου δίνουν λίγο χώρο να ζω τη καθημερινότητα μου.
Πριν χαθώ στο φαύλο κύκλο ενός ονείρου..

ΜΕΙΝΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙΣ ΤΗ ΜΕΡΑ...!!

Ο γλυκός μου ξένος άνθρωπος..

Κι είναι πάλι εκείνες οι στιγμές που το μυαλό μου θολώνει κι η αλήθεια δίνει τη θέση της στο ψέμα. Σε ένα ψέμα τόσο γλυκό, τόσο όμορφο μα συνάμα επικύνδυνο. Κι είνα επικύνδυνο γιατί αν αφεθώ θα με κυριεύσει... Μα δεν έχω επιλογή... Αφήνομαι σ' αυτό και στην αίσθηση που μου προσφέρει... Και ξαφνικά όλα μοιάζουν όπως πριν. Όλα σε θυμίζουν...
Κι σε θυμίζουν γιατί το έχω επιτρέψει εγώ στον εαυτό μου. Έχω υποτάξει τη λογική να κάνει ένα βήμα πίσω, μα ταυτόχρονα έχω επιτρέψει στο συναίσθημα να κάνει δύο βήματα μπροστά. Κι είναι αυτό που σου δίνει το δικαιώμα να βρίσκεσαι σε εκείνο το σημείο που ύστερα από λίγα λεπτά θα βρίσκομαι κι εγώ. Στο μετρό, στη δουλειά, στο λεοφωρείο... Πάντα είσαι εκεί και με κοιτάς μ' αυτό το υπέροχο βλέμα... Πόσο μου έχει λείψει αυτό το βλέμμα στην καθημερινότητα μου..
Δείχνεις να με περιμένεις, μα όταν φτάνω εσύ έχεις ήδη φύγει. Ένα ατελείωτο κηνυγητό, να τρέχω να φτάσω το άπιαστο, να τρέχω να φτάσω εσένα... Κι σου φωνάζω "Μείνει" μα δε μ' ακούς, κανένας δε μ' ακούει. Φωνάζω πιο δυνατά για να μ'ακούσεις, για να μ'ακούσει όλος ο κόσμος.. "Μείνε, αν μπορείς μείνε!" Σχεδόν σε φτάνω, σχεδόν σ'αγγίζω.. Σχεδόν..
Απλώνω το χέρι μου και ακουμπώ την πλάτη σου για να γυρίσεις να με δεις.. Μα όταν γυρνάς, μου μοιάζεις ξένος. Θυμίζεις εσύ... Μα δεν είσαι ή τουλάχιστον δεν είσαι το δικό μου ΄"εσύ". Κι σου ζητώ συγνώμη...
Συγνώμη που πίστεψα οτι θα ήσουν ο ίδιος όταν όλα γύρω μου αλλάζουν..

Η ζωή σου και οι κανόνες της...

Κάποιοι λένε πως η ζωή έχει τους δικούς της κανόνες και πως εκείνοι ορίζουν τις γραμμές των ορίων σου. Αν υποθέσουμε πως αυτό ισχύει, πως μπορείς να τους ξέρεις; Μάλλον δε μπορείς ή καλύτερα δε θες. Κι έτσι κρύβεσαι, πίσω από τις εξαιρέσεις, κυνηγημένος από το σήμερα, το χθες και το αύριο. Μα έτσι δε ζεις, μένεις ένας απλός παρατηρητής. Ένας παρατηρητής που συλλέγει στιγμές, στιγμές ξένες που δεν έχουν ουσία.. Κι ύστερα τι; Ύστερα οι στιγμές αυτές γίνονται παραμύθια με πρωταγωνιστή εσένα όπου ονειρεύεσαι μια ζωή άλλη, μια ζωή όπου θα επιλέγεις εσύ τον τρόπο που θα ζεις. Μα αυτό δε το κάνεις ήδη, επιλέγοντας να μην έχεις κανόνες στη ζωή σου; Μπερδεύεσαι στο φαύλο κύκλο που ο ίδιος δημιούργησες. Ποια η πραγματικότητα και ποιο το όνειρο; Κι αν είναι μόνο ένα όνειρο που πρέπει να ξυπνήσεις; Τα όνειρα είναι για να δραπετεύουμε από τη ζωή που φτιάξαμε και για να μας δίνουν χρόνο να σκεφτούμε το ιδεατό. Ενώ η πραγματικότητα είναι για να μας θυμίζει ποιοι είμαστε και να μας δείχνει το τρόπο να πετύχουμε αυτό το ιδεατό. Ο τέλειος συνδυασμός δίνει και την τέλεια αρμονία, μια αρμονία γεμάτη μουσική και χρώμα. Μια μουσική που σε ωθεί να χορέψεις και ένα χρώμα που ζωγραφίζει έντονα τη μουντή κι ασπρόμαυρη καθημερινότητα. Αν καταφέρεις να χορέψεις μέσα στο ασπρόμαυρο περιβάλλον που σε περιτριγυρίζει, τότε..

Θα έχεις συντάξεις τους κανόνες της δικής σου ζωής...!!!

Κι είσαι ακόμα νέος...

Κι έρχονται στιγμές που αναρωτιέσαι...
"Μήπως όλα γύρω έχουν σκουριάσει? και μαζί με αυτά κι εγώ?"
Σε έχουν καταβάλλει όλα. Αντικρύζεις τη μέρα, τη κάθε μέρα με σκοτεινιά, με φόβο. Επειτά περιμένεις την Κυριακή, μα όταν έρθει, περιμένεις τις διακοπές. Κι όταν έρθουν? Τίποτα... Ακόμα περιμένεις κι ελπίζεις... Μα τι νομίζεις? Πως ο κόσμος θα αλλάξει αν δε αλλάξεις εσύ?
Μη προσμένεις τις μεγάλες στιγμές, επιδιωξέ τες.
Δεύτερη ζωή δεν έχεις. Είναι μόνο μία, κι είναι η δική σου. Μη τη σπαταλάς, ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος.
Κι είσαι ακόμα νέος.
Γέλα δυνατά, πήγαινε με τη ροή, δοκίμασε κάτι νέο. Μη σκέφτεσαι πολύ, εμπιστευσου τα συναισθήματα σου. Τι κι αν κάνεις λάθος? Έχει κάποια σημασία? Θα μάθεις.. γιατί?
Είσαι ακομα νέος...
Ξόδεψε όλα σου τα μετρητά, άδραξε την ευκαιρία που οι άλλοι δε βλέπουν πως υπάρχει, διάβασε σκληρά αυτό που σε ενδιαφέρει. Βρες την ευτυχία και απέρριψε το τίποτα.
Μη γελάς με τα όνειρα των άλλων αλλά κάνε κι εσύ μια ευχή στις 09:09 όπως όταν έκανες παιδί...
Είσαι ακόμα νέος...
Πρόκάλεσε τον εαυτό σου να κάνει κάτι που πότε δε φανταζόσουν πως θα μπορούσες. Τράβηξε φωτογραφίες με φίλους και αργότερα μοιράσου μαζί τους αυτές τις αναμνήσεις. Ντύσου και την άλλη στιγμή μείνε γυμνός. Παίξε..
Είσαι ακόμα νέος, δεύτερη ζωή δεν έχεις...Μη το ξεχνάς κι άδραξε το χρόνο της ζωής σου...

 

 

Οι κύκλοι της ζωής

     Στη ζωή κάνεις κύκλους και κάθε κύκλος έχει δυο μεγάλες στιγμές, η στιγμή που ξεκινάς να γράφεις τον κύκλο και η στιγμή που η γραμμή του τέλους αγγίζει την αρχή. Ανάμεσα τους εικόνες που έχουν μπει στη σειρά, οι οποίες γίνονται αναμνήσεις με την πάροδο του χρόνου. Κι ποιος σου εξασφαλίζει πως δεν μπορεί ένας κύκλος να μπει μέσα στον άλλο ή να μπλεχτεί με κάποιον άλλον? Κανείς.... Κι αυτό είναι που σε μπερδεύει...
     Μα ας τα πάρουμε απ'την αρχή ξεκινώντας με την πρώτη εκδοχή. Ένας κύκλος μέσα στον άλλον. Πρέπει να διακρίνεις ποιος είναι ο "μεγάλος" και ποιος ο "μικρός", ποιες οι αναμνήσεις είναι πιο πολλές? Ο "μικρός" είναι μια παρένθεση που πρέπει να κλείσει πριν τελειώσει ο "μεγάλος". Βιάσου... Δεν αξίζει... εκτός κι αν πιστεύεις πως τα πράγματα θα αντιστραφούν. Πως ο "μεγάλος" θα γίνει "μικρός"... Μα και πάλι πρέπει να βιαστείς, να προλάβεις για να μην αφήσεις τον κύκλο ημιτελές. Μην πληγώσεις πιο πολύ τους ανθρώπους που ζουν στον κύκλο, ούτως η άλλως θα πονέσουν με την απόφαση σου. Μα θα καταλάβουν, απλώς δωσ΄ τους λίγο χρόνο για να δημιουργήσουν τον κύκλο τους.
     Ένας κύκλος μπλεγμένος μέσα στον άλλον. Πολλές φορές λέμε σε κάποιον: "Μα πως άφησες τα πράγματα να φτάσουν μέχρι εδώ?" κι ο καιρός περνάει κι έρχεται η στιγμή που κάνεις την ίδια ερώτηση στον εαυτό σου. Μα ποιος θα σου απαντήσει? Κοιτιέσαι στον καθρέπτη και περιμένεις από το είδωλο σου, να σου δώσει την απάντηση. Περιμένεις χωρίς να πεις μια λέξη, μόνο κοιτάς, αναμένεις. φθείρεσαι. "Δε πάει άλλο!!" λες. "Είναι δική μου απόφαση, δικό μου το μέλλον". Τρέξε, πάλι πρέπει να τρέξεις... Ένας από τους δύο κύκλους πρέπει να κλείσει, να απομακρυνθεί από τον άλλον. Μα ποιος? Πρέπει να αποφασίσεις αν θες να ζήσεις έντονα ή αν θες μια ήρεμη, όπως λένε, ζωή. Το συναίσθημα ή η λογική? Αν διαλέξεις το συναίσθημα στην αρχή θα είναι ωραία μα μετά μπορεί κι όχι. Αν διαλέξεις τη λογική, η αρχή θα είναι δύσκολη αφού θα έχεις αφήσει κάτι δυνατό μα μετά θα ηρεμήσεις, δε θα ξεχάσεις απλώς θα θυμάσαι πιο σπάνια.
    Σε όποια εκδοχή κι ανήκεις θα πρέπει να σκεφτείς, να αποφασίσεις, να διαλέξεις, να κλείσεις ένα από τους δύο κύκλους. Κάποιοι θα πονέσουν και ίσως πονέσεις κι εσύ μαζί. Μα ο χρόνος θα είναι εκεί για να σου θυμίζει πως έτσι είναι καλύτερα, πως κάποιοι έρχονται στη ζωή για να γίνουν αναμνήσεις που θα θυμάσαι για πάντα.

Η πραγματικότητα του ονείρου

Φίλα με, φίλα με κι άλλο, μη μιλάς ότι κι αν πεις είναι λίγο...Άσε με να ζήσω μια στιγμή μαζί σου, άσε με να σε γνωρίσω, άσε με να θυμηθώ το κορμί σου. Θεέ μου πόσο μου έχει λείψει... Να αποπλανώ το μυαλό σου, να παρασύρομαι στη δύνη των ψευδαισθήσεων. Γιατί αυτό δε ήσουν? Μια ψευδαίσθηση... Μα ταυτόχρονα μια πραγματικότητα του ονείρου... Ένα όνειρο, που με κάνει κάθε βράδυ να χαμογελώ, να σε συναντώ στο παγκάκι του έρωτα και σα μικρά παιδιά να περπατάμε στο πάρκο, να τρέχουμε πίσω από τα δέντρα και μας φωνάζουν, μα ποιος δίνει σημασία, ποιος νοιάζεται? Τώρα μόνο εμείς, καθισμένοι σ' αυτό το παγκάκι για ώρες, όσες ώρες διαρκεί κι ο ύπνος.

Κι ύστερα? Κι ύστερα ξυπνώ, πέφτω απ' τα αστέρια κι αγγίζω τη γη και περπατώ στα σοκάκια, περνώ μέσα στο πλήθος, κι ακούγεται ένας θόρυβος. Όλοι τους μιλάνε μα κανένας δε ακούει. Κι όμως από από κάπου ακούγεται μια μελωδία, είναι τα λόγια σου που μου μιλάνε, και το βλέμμα σου που με προσέχει και μου δείχνει το δρόμο, μα μέχρι να φτάσω θα είναι βράδυ. Μα θα 'ναι βράδυ κι όχι αργά... Θα είναι η πραγματικότητα του ονείρου...

Η φωτογραφία σου

     Ήρθες... Μετά από καιρό ήρθες, Κι άρχισες να μου μιλάς, μα δε σ' άκουγα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί μετά από καιρό η εικόνα σου έχει πλέον ξεθωριάσει... Κάποτε τα μάτια σου, μου θύμιζαν τον ωκεανό που ήθελα να βυθιστώ και το κορμί σου έμοιαζε με ένα χείμαρρο αισθήσεων. Μα τώρα πια, το μόνο που μπορώ να διακρίνω από αυτή την ξεθωριασμένη και γεμάτο σκόνη εικόνα είναι μια άψυχη φιγούρα που κάποτε μπορεί ήταν ζωγραφισμένη με έντονα χρώματα μα τώρα έχουν μείνει αποχρώσεις του μαύρου. Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία...

     Και τώρα ήρθες.. Για να της δώσεις χρώμα, μα όσο κι αν προσπαθείς θα είναι για μένα μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που βρήκε τη θέση της στο παρελθόν μου. Ίσως να κατέχει μία ιδιαίτερη θέση. Όχι ίσως, σίγουρα, γι' αυτό και τη θυμάμαι πιο συχνά, πιο έντονα. Μα για αυτό δεν υπάρχουν οι φωτογραφίες; Για να θυμόμαστε τις όμορφες στιγμές μας. Έτσι κι εγώ. Θυμάμαι το "Νότο" και βυθίζομαι στον ωκεανό, θυμάμαι το "Θα 'μαι κοντά σου" και ταξιδεύω στο παλιό εμείς, εκεί που ήσουν κοντά μου. Κι μαζί με αυτά θυμάμαι τον πόνο, το κλάμα και επιστρέφω στο τώρα. 

     Κι τώρα ήρθες. Μα είσαι πια ένα περαστικός. Ήρθες για λίγο και θα φύγεις. Γιατί είναι καιρός να σταματήσω να ξεφυλλίζω το άλμπουμ με τις φωτογραφίες και να περνάει η ώρα, η μέρα, ο χρόνος με μένα αδρανή κοιτάζοντας το παρελθόν. Είναι καιρός να δημιουργήσω ένα νέο άλμπουμ και να τραβήξω νέες φωτογραφίες.