Σάββατο βράδυ...

Σάββατο βράδυ... Πόσα τραγούδια έχουν γραφεί για ένα σαββατόβραδο ; Κι γιατί όλα να μιλούν για χωρισμό; Γιατί το Σάββατο να πονάς πιο πολύ; Ίσως γιατί υπήρχαν Σάββατα που αγαπούσες πιο πολύ... Σίγουρα υπήρχαν... Πρέπει να τα θυμηθώ! Όμως αυτό που θυμάμαι είναι η προσμονή για μια συνάντηση μας. Τη συνάντηση του Σαββάτου.. Μια προσμονή που την έχω ακόμη... Διαφέρει όμως γιατί αυτή η προσμονή δεν έχει καθορισμένο τέλος. Θα σε ξαναδώ, είμαι σίγουρη πως θα σε ξαναδώ..Έχω τόσες εικόνες με σένα, τόσες εικόνες που επαναλαμβάνονται, τα Σάββατα, στο μυαλό μου για ώρες. Μια συνεχής επανάληψη στιγμών, που δε μπορώ να αποφασίσω αν τις επιδιώκω ή αν συνυπάρχουν μαζί με τις υπόλοιπες και απλώς δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Πιθανόν το δεύτερο, θέλω να είναι το δεύτερο. Θέλω να πιστεύω πως οι στιγμές αυτές μαζί σου είναι όπως οι υπόλοιπες και πως πρέπει να υπάρχουν και να ζουν στο βιβλίο της ζωής μου. Αυτό είναι... Απλά πρέπει να μάθω από αυτές, και κάθε φορά που θα εμφανίζονται, είναι για να μου πουν κάτι, που θα με κάνει να προχωρήσω. Θα προχωρήσω, όμως μην αργήσεις να με ψάξεις, μην αργήσεις να με βρεις. Θα προχωρήσω και κάθε Σάββατο ίσως να κάνω στάσεις στην καινούργια ζωή που χάραξα...