Έχει περάσει λίγος καιρός, λίγες εβδομάδες που το εμείς έγινε εγώ. Είναι στιγμές που σου φωνάζω έλα και την επόμενη φωνάζω φύγε. Είναι στιγμές που λέω σε νίκησα και την επόμενη μαζεύω τα κομμάτια μου από μια ήττα. Δεν ήξερα ότι το εμείς πονάει.
Είναι βράδυ, πάλι είναι βράδυ κι εσύ καταφέρνεις να ξεγλιστράς από το χτες που σε έχω αφήσει τη μέρα, από το χτες που σε αφήνω κάθε μέρα.. Κι εγώ τρέχω και ξεγλιστρώ μέσα στο πλήθος, μέσα στη βουή του δρόμου. Ύστερα ηρεμώ και περπατώ σε ένα δρόμο ευθύ όπου πρέπει να διαλέξω μπροστά ή πίσω? Κι μένω στάσιμη. Ελευθερία σημαίνει επιλογές και εγώ επιλέγω να πάω μπροστά γιατί πίσω είμαι δεσμευμένη στη θύμηση σου. Πίσω είναι το χτες και δεν έχω επιλογή, τις επιλογές μου για το χτες τις έχω ήδη κάνει. Τώρα μόνο μπροστά.
Κι έτσι βαδίζω από σοκάκι σε σοκάκι αυτού του δρόμου και διαβάζω λέξεις ζωγραφισμένες σε τοίχους: σε θέλω, γύρνα, έλα, φύγε, μείνε, σε μισώ... σκόρπιες λέξεις. Τις βάζω σε σειρά κι φτιάχνω το δρόμο μου. Τώρα πια ξέρω που πηγαίνω. Σ' άφησα στην αρχή αυτής της διαδρομής κι ίσως σε βρω κι στη πορεία. ίσως τρέξεις εσύ να με βρεις να με προ φτάσεις. Μα μέχρι τότε συνεχίζω να βαδίζω...
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα blog που θα μας κάνει να σκεφτούμε, να μοιραστούμε ιδέες για το τι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Είναι εύκολες ή δύσκολες? Μπορούν να κρατήσουν για πάντα ή διαρκούν μόνο μια στιγμή και ύστερα ζεις μια ανάμνηση αυτής? Τέτοια είναι τα ερωτήματα που θα προσπαθήσουμε να λύσουμε ή τουλάχιστον να βυθιστούμε σε σκέψεις που μπορεί να μας οδηγήσουν στη λύση αυτών.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή