Ταξίδι με το νου...

 Κι έρχονται στιγμές που έτσι ξαφνικά σου δημιουργούν εικόνες.

Αφορμή ένα τραγούδι που το έχεις συνδυάσει με μια εποχή που νόμιζες ότι έχεις ξεχάσεις.

Τι περίεργα παιχνίδια παίζει το μυαλό;

Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι έχεις καταχωνιάσει εικόνες – φιγούρες στο τελευταίο ράφι και με ένα τραγούδι να ανεβαίνουν στο πιο ψηλό βάθρο του μυαλού;

Τώρα το μόνο που ελπίζεις είναι να κρατήσουν λίγο.

Κι όσο το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο, τόσο εσύ σιγοτραγουδάς εκείνους τους στίχους που σε αναστάτωσαν.

Σχεδόν αυτόματα ταξιδεύεις και βλέπεις το εαυτό σου εκείνη τη νύχτα– παρέα με αυτό το τραγούδι – που βυθιζόσουν σε μια άβυσσο.

Κι όσο έβαζες το τραγούδι στο replay τόσο βυθιζόσουν πιο πολύ.

Όμως μέσα σου ήξερες πως έτσι θα ερχόταν η κάθαρση και η λύτρωση.

Έπρεπε να φτάσεις ως τα έγκατα της καρδιάς.

Επέτρεψες σε κάποιον  (γιατί πίστευες πως ήταν ο ένας) να φτάσει τόσο μέσα σου που για να γιατρευτείς έπρεπε να βυθιστείς με σκοπό να φτάσεις στο τελευταίο σημείο που ξεκινά ο χτύπος της καρδιάς.

Κι όταν έφτασες, πήρες μια βαθιά ανάσα που όμοια της δεν είχες πάρει μέχρι τότε και κοιτάζοντας μόνο ψηλά και ποτέ πίσω ξεκίνησες την άνωση.

Ήξερες πως έπρεπε να κάνεις γρήγορα για να μη αφήσει την καρδιά σου για πολύ ανοιχτή.

Κάθε δευτερόλεπτα εκεί μετράει .

Κι όταν έφτασες στην επιφάνεια – αποφάσισες να πάρεις μια 2^η μεγάλη ανάσα μεγαλύτερη από την 1^η. Τόσο ήταν ο αέρας που χρειαζόσουν για να ζήσεις.

Ύστερα άνοιξες τα μάτια σου και βλέποντας του δείκτες του ρολογιού συνειδητοποιήσες πώς είχαν περάσει μόλις λίγα λεπτά.

Τόσο χρειαζόσουν για να συνεχίσεις.

Το τραγούδι συνεχίζει να παίζει, θαρρείς  πως σε περιμένει για να τελειώσει.

Έτσι σιγοτραγουδάς τους τελευταίους στίχους και το ταξίδι αυτό τελειώνει μαζί με το τραγούδι.

Από τότε ξέρεις ότι κάθε φορά που θα ακούς αυτό το τραγούδι θα βυθίζεσαι.

Σκοπός, όμως είναι κάθε ταξίδι να διαρκεί όλο και πιο λίγο..

ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ... !

 Κι έρχονται στιγμές που έχεις ξεχάσει ότι τις έχει ζήσει ξανά και θεωρείς πως νιώθεις έτσι για πρώτη φορά.   

Κι προσπαθείς να καταλάβεις πως αισθάνεσαι, Συντροφός σου τα τραγούδια και κάθε στίχος μοιάζει με κουβέντα φίλου.  Η διαφορά είναι ότι επιλέγεις τα λόγια που θες να ακούσεις αφού το playlist το αποφασίζεις εσύ κι έτσι δε ψάχνεις αντίλογο μα συφωνία.  

Σήμερα αισθάνεσαι ανήμερα γιορτής χωρίς να ξέρεις τι γιορτάζεις...  

Το τέλος που ισοδυναμεί με μια αρχή ή μια συνέχεια που προσπάθησες πολύ ύστερα από μια άνω τελεία;  Αφού και για τα δύο αξίζει να γιορτάζεις. 

Κι σε κάθε κορύφωση τραγουδιού έσυ προσφωνείς: "ΕΡΩΤΑ τι μου έχεις κάνει, έρωτα; Μια στιγμή δεν ησυχάζεις..." Πώς να ησυχάσει αφού εσύ έχεις επιλέξει να είναι οδηγός σου σε όλα. Μα πώς να ζήσεις αλλιώς; Χωρίς έρωτα; Μια ζωή flat; Δε σου ταιριάζει και δε τη θες.

Εσύ θες δυνατές - έντονες στιγμές όπου πηγή τους είναι ο έρωτας και αφορμή αποιαδήποτε παράτολμη και φευγαλέα σκέψη.  Αυτό είναι το καύσιμο σου για να κινηθείς στη γη. Τη σκέψη όσο την επεξεργάζεσαι την αποδυναμώνεις και στο τέλος τη διεκπεραιώνεις.

Σήμερα γιορτάζεις που τοποθέτησες ΞΑΝΑ παρακίνηση σε οποιαδήποτε ενέργεια σου τον έρωτα. Χωρίς τον έρωτα η ζωή είναι λαβύριθνος και οι μέρες κύκλοι επαναλαμβονόμενοι γύρω από το ίδιο κέντρο. Με τον έρωτα η ζωή αλλάζει σχήμα και επίκεντρο. Η ανομοιομορφία του σου δίνει εφαλτήριο να ζεις την κάθε μέρα ξεχωριστά αφού είναι μοναδική και ποτέ επαναλαμβονόμενη.

Για όλα αυτά αξίζει να γιορτάζεις σήμερα ανήμερα του έρωτα...

Κι μη ξεχνάς πως η γιορτή αυτή πρέπει να διαρκεί 365 μέρες χρόνο...

Ένα σκοτεινό repeat.

Δε ξέρω αν ισχύει για όλους μα τούτο θέλω να καταθέσω ευθύς αμέσως:

Κι αν προσπαθείς να ξεφύγεις από "μαύρες" σκέψεις του σκοτεινού εαυτού σου, μάταιος κόπος και αγώνας άνισος.

Πάντα θα καρτερούν εκεί και θα σε περιμένουν.

Έτσι και σήμερα, σα σταγόνα με τη σταγόνα που κυλούν και γεμίζει ένα μυαλό με δαύτες..

Σκέψεις που προσπαθείς να αποφύγεις να αναμετρηθείς.

Πώς να αντιμετωπίσεις το σκοτεινό εαυτό σου, αφού το μόνο που ζητάει είναι να έρθει δίπλα σου.

Αφορμή για τη σημερινή συνάντηση, ένας μοναχικός γυρισμός με το αυτοκίνητο.

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνει τα φώτα από μια απόκρημνη στεριά..

Σήμερα επιζητεί τη συντροφιά σου και θα την έχει.

Σα συνωμοσία όλα ευδοκιμούν γι' αυτό, με κύριο στοιχείο εκείνο το τραγούδι που παίζει στο repeat κι είχες ξεχάσει πως το έχεις ακόμα αποθηκεύσει στο αγαπημένο usb για να το ακούς.

Η οδήγηση σου ακατάστατη, σα να χάνεις τον έλεγχο σε όσο προσπαθείς να έχεις.

Πως γίνεται ένα τραγούδι να σου προκαλεί τέτοια αναστάτωση;

Πώς γίνεται οι στίχοι να είναι τα λόγια σου που θες να πεις και η μελωδία η βουβή σιωπή σου;

Έτσι αποφασίζεις πως δεν είναι ώρα να γυρίσεις.

Αλλάζεις πορεία μα όχι κατεύθυνση.

Μια παράκαμψη δε σημαίνει ότι δε θα πας εκεί που θες αλλά ότι θα πας αργότερα.

Το πόσο θα κρατήσει αυτή, εξαρτάται από το πόσες φορές θα επιλέξεις να παίξει αυτό το τραγούδι στο repeat. 

Βλέπεις όλα, στην πραγματικότητα, εξαρτώνται από εσένα.

Σήμερα, έχω επιλέξει τον εαυτό μου: το καλό και το κακό μου.

Κι ξέρεις τι; νιώθω ότι το χρειαζόμουν.

Όλοι το χρειαζόμαστε, μα πόσοι άραγε είμαστε διατεθειμένοι για μια διαταραχή συναισθημάτων;

Είναι το τελευταίο repeat... 

Το ακούω και φεύγεις...

Γυρίζεις στη στεριά σου...

Έτσι πρέπει και έτσι θέλω...

Είσαι εκεί για να σε βρίσκω και δεν είσαι εδώ για να με χάνω.

Τελευταία λόγια και ακολουθούν νότες που εξαφανίζονται χαμηλόφωνα κι εγώ να σε χαιρετάω σιγοτραγουδώντας...

Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια!

Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια...
Από την αρχή ενός ταξιδιού.. της αρχής μιας καινούργιας διαδρομής όπου χαραγμένος είναι ο δρόμος από τις απάτητες μα γεμάτες με προσμονή επιθυμίες μας για ένα αύριο όπου δε θα είναι τίποτα άλλο παρά η συνέχεια του σήμερα.
Ένα σήμερα που με κόπο φτιάξαμε.
Ένα σήμερα που δεν είναι τέλειο.
Μα ξέρεις κάτι; Εμένα μου αρέσει με τις ατέλειες του. Γιατί αυτές τις ατέλειες ερωτεύτηκα και αγάπησα.
Κάθε μέρα και πιο πολύ.
Μένω εδώ για το σήμερα.
Την κάθε στιγμή που αποτελεί κάθε εκατοστό αυτού του δρόμου.
Μα δε σου κρύβω πως, που και που τρομάζω και κουλουριάζω σα φοβισμένο μικρό παιδί.
Εκείνες τις φορές που με αφήνεις μόνη.
"Για λίγο" λες.
Να ξερες πόσο φοβάμαι αυτό το "λίγο" σου μη γίνει το "πολύ" μου.
Κι έτσι κουλουριασμένη κοιτώ απέναντι μου το ρολόι που χωρίς δισταγμό μετράει τα λεπτά και τα μετατρέπει σε ώρες.
Κι έτσι μηχανικά αντιγράφω την κίνηση του και μετράω κι εγώ.
Μα όταν έρχεσαι εκείνο συνεχίζει και εγώ σταματώ. Γιατί για μένα όλα σταματούν όταν σε βλέπω και ο χρόνος αποκτά άλλη σημασία. Εκείνης που καταγράφει κάθε στιγμή και στο συνολό τους περιγράφουν σε σελίδες το βίβλιο των αναμνήσεων μας.
Αυτό είναι το σήμερα μας.
Που όπως προείπα το αγαπώ με τις ατέλειες του.
Μα για να γίνει το αύριο όπως το σήμερα ένα θέλω ως δεδομένο.
Εσένα.
Μείνε και υποσχέσου μου πως θα προσπαθήσουμε για αυτό!

Πάλι απ' την αρχή

Κι ήρθε κι απόψε η νύχτα...
Να στοιχειώσει το μυαλό, να παγώσει το χρόνο.
Κι εκείνοι, οι αναθεματισμένοι δείκτες του ρολογιού δε γυρνούν.
Λες κι ο χρόνος έχει συνωμοτεί με την καρδιά να ζω την κάθε στιγμή απ' την αρχή.
Κάθε βράδυ απ' την αρχή...
Κι ξέρεις: σημασία δεν έχει πόσο διαρκεί αυτό το ταξίδι,
αλλά πόσο μεγάλη ανάγκη έχω να το ξαναζήσω.
Λες και όλη μέρα περιμένω το βράδυ για μια ακόμη διαδρομή.
Να έρθεις...
Σαν άγνωστος πάλι απ'την αρχή, να φτερουγίσει η καρδιά μου στο πρώτο μας βλέμμα.
Κι το πρώτο μου σκίρτημα και πάλι ν' αρχίσει.
Να ξαναζήσω απ' την αρχή όλα αυτά που με κόπο προσπάθησα να φτιάξω.
ΜΙΑΝ ΑΓΑΠΗ...
Μια ευτυχία μα συνάμα μια ικανοποίηση πως δεν είμαι περαστική από δω.
Ήρθα για να αγαπήσω και να αγαπηθώ.
Κι αν κάποιοι δεν καταλάβουν, δε πειράζει.
Ίσως δεν ξέρουν. Μη τους κρίνεις.
Μα τούτο προσπάθησε:
Κάθε στιγμή να ζεις!
Γιατί ο χρόνος όπως παγώνει, έτσι κυλάει και δε γυρίζει πίσω.
Ότι γράφει δε ξεγράφει.
Κι είναι τόσο ωραίο να μοιράζεσαι γράμματα,
λέξεις που εκφράζουν συναισθήματα.
Αν τούτο καταφέρεις, ευτυχισμένος θα 'σαι.
Γιατί έχεις μια παρακαταθήκη όμορφων στιγμών που με κόπο έφτιαξες...
Κι όταν τα βλέμματα μας συναντιούνται, θα τις ξαναζείς και πάλι απ' την αρχή.
Ανοίγω τα μάτια μου και έχουν περάσει 5 λεπτά μονάχα.
Φαίνεται πως ο χρόνος αποφάσισε να μου δώσει πίστωση για όλα αυτά που θέλω να ζήσω.
Κι είναι τόσα πολλά...
Μονάχα μείνε...
Μείνε να τα ξαναζήσουμε και κάθε βλέμμα και ένα ταξίδι.
Κι πάλι απ' την αρχή..

Στον Τ......

Προσθέτοντας "ΜΗ" και "ΔΕΝ" (όλα άλλαζουν)

Ήρθες κι απόψε...
Ακάλεστος επισκέπτης στο μυαλό μου, μένεις εκεί για ώρες, μπερδεύεις παρόν με παρελθόν, κι όσο για το μέλλον, αβέβαιο πλέον.
Σου λέω "ΦΤΑΝΕΙ", μα είσαι ένας εγωιστής, που γέμισε το "πριν" και ήρθε ξανά για να γεμίσει το "τώρα" μου.
Σε λέω "ΦΥΓΕ", μα εσύ το χέρι μου απλώνεις και αποπλανείς τις αισθήσεις κάνοντας το κορμί μου να σου λέει "Έλα".
Σου λέω "ΠΟΝΑΩ", μα το φιλί σου επουλούνει τις πληγές που εσύ ο ίδιος δημιούργησες στο σώμα μου.
Σου λέω "ΣΕ ΜΙΣΩ" μα εσύ διαβάζεις στα χείλη μου "Σε θέλω".
Σου λέω "ΣΕ ΝΙΚΗΣΑ", μα μέσα μου ξέρω πως ήταν απλά μια παρτίδα κι όχι το τελικό αποτέλεσμα.
Σου λέω "ΜΙΛΑ", μα εσύ σωπάς, στα μάτια με κοιτάς δίνοντας μου λέξεις για αποκρυπτογράφηση.
Δε μπορώ άλλο να αντιστέκομαι...
Αφήνομαι για το υπόλοιπο της νύχτας...
Και πριν ξημερώσει προσθέτω σ' όλα ένα "ΜΗ" ή ένα "ΔΕΝ".

Δε φτάνει, μη φύγεις, δε πονάω πια,
δε σε μισώ άλλο, δε σε νίκησα, μη μιλάς! ΣΩΠΑ!

 

Εδώ ξανά...

Κι είμαι εδώ ξανά, στα ίδια μέρη, στα ίδια σοκάκια κι ενώ όλα μοιάζουν ίδια, κάτι έχει αλλάξει...
Είμαι εγώ που έχω αλλάξει ... και φταις εσύ γι' αυτό.
Κατάφερες να αλλάξεις τα συναισθήματα μου για σένα.
Ο έρωτας έγινε πόνος, αγανάκτηση, θυμός, απάθεια.
Βρίσκομαι εδώ από επιλογή, πονάω από επιλογή...
Όταν η καρδιά πονάει, δυναμώνει...
Μόνο τότε μπορεί και γιατρεύει τις πληγές της. Μα για να το κάνει πρέπει να φτάσει στο τέλος.
Γι' αυτό είμαι εδώ...
Για να φτάσω στο τέλος και θα με βοηθήσεις εσύ σ' αυτό δίχως να το ξέρεις. Είμαι εδώ για να σε δω από ψηλά και να συνειδητοποιήσω πόσο "μικρός" είσαι. Κι είσαι μικρός γιατί ποτέ σου δε κατάλαβες και δε στο ζητώ ούτε τώρα γιατί ξέρω πως δε μπορείς.
Γενναίοι είναι όσοι μπορούν να νιώθουν και ας πονάνε κι εσύ είσαι ένας δειλός...
Όμως αρκετά, κουράστηκα, έφτασε η ώρα να φύγω...
Δεν κοιτώ πίσω γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει, μόνο συντρίμμια και στάχτη.
Τώρα μόνο μπροστά, στο σήμερα και στο δικό μου αύριο!

(Εμπνευσμένο από την εμπειρία μιας φίλης μου,
κι αφιερωμένο σε εκείνη!)